1886 മെയ്‌ 1 നു ചിക്കാഗോ തെരുവീഥിയില്‍ ഒത്തുകൂടിയ ജനങ്ങളുടെ സമരാഗ്നി ഇന്ന് വാള്‍സ്ട്രീറ്റ് പ്രക്ഷോഭത്തിലെത്തി നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ സമര പശ്ചാത്തലം മാത്രം മാറുന്നില്ല.അടിച്ചമര്‍ത്തപ്പെട്ടവന്റെ അമര്‍ഷം കൂടുതല്‍ ശക്തിയോടെ ജ്വലിക്കുന്നത് വീണ്ടും മുതലാളിത്വത്തിന്റെ ഉറക്കം കെടുത്തുന്നു.പക്ഷെ ഉദാരവല്കരണത്തിന്റെ ഫലമായി തുറക്കപ്പെട്ട കച്ചവട മായക്കാഴ്ച്ചകള്‍ക്ക് മുന്നില്‍ മതിമറന്നു നില്‍ക്കുന്ന ഇന്ത്യന്‍ സമൂഹം ഈ ദിനത്തിന് എന്തു പ്രാധാന്യം കല്പ്പിക്കുമെന്നു കരുതണം?
തൊഴിലാളി എന്ന് കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ ദളിതന്‍ എന്ന വാക്കുണ്ടാക്കുന്ന മനംപുരട്ടലോടെ മുഖം ചുളിക്കുന്ന ആധുനിക 'പ്രോഫെഷനലുകള്‍ തങ്ങളും ആ വിഭാഗത്തിലുള്ളവരാനെന്നത് മറക്കുകയും സമരങ്ങള്‍ നേടിത്തന്ന അവകാശങ്ങള്‍ ആവോളം ആസ്വദിക്കുകയും സമരങ്ങളെ തമസ്കരിക്കുകയോ പരിഹസിക്കുകയോ ചെയ്തു പ്രായോഗികവാദി ചമയുകയുമാണ് ചെയ്യുന്നത് .
മെയ്‌ ദിനം വിപ്ലവ പാര്‍ട്ടികള്‍ പോലും ചടങ്ങിനു വേണ്ടി മാത്രം ആചരിക്കുന്ന ഈ കാലത്ത് അക്ഷയ ത്രിതീയയും വാലെന്റ്ന്‍സ് ഡേയും മുന്‍ഗണന നേടുന്നത് കച്ചവട മാഫിയയുടെയും മാധ്യമ മാഫിയയുടെയും മാത്രം ശ്രമഫലമെന്നു കരുതാനാവില്ല . സമൂഹത്തിന്റെ മാറുന്ന മുഖം കാണിക്കുന്ന കണ്ണാടികളാണ് ഈ പ്രവണതകള്‍.പക്ഷെ നേഴ്സുമാരുടെ കാര്യത്തില്‍ സംഭവിച്ചത് പോലെ ഗതികെട്ടാല്‍ വീണ്ടും യാഥാര്ത്യതിലേക്ക് തിരിച്ചു വരാന്‍ കഴിയുമെന്ന് കാലം തെളിയിച്ചിരിക്കുന്നു .
No comments:
Post a Comment